เรื่องเล่าจากอาม่า

อาม่าคือแม่ของแม่ผม
อาม่าคือผู้มีพระคุณ
อาม่าคือคนที่ผมรักที่สุด
อาม่ามาจากภาษาจีน
เพราะอาม่าได้อากงเป็นสามี
เพราะอากงเป็นคนจีน นั่งเรือสำเภามาจากเมืองจีน (เรื่องจริง)
เพราะได้อากงเลยต้องเรียกอาม่า
เพราะเป็นลูกครึ่งไทย-จีน เลยต้องเรียก 'อาม่า'

ผมชอบอยู่กับอาม่าเพราะอาม่าทำให้ผมมีความสุข
ยิ่งเป็นอาม่าในวัยเกือบเจ็ดสิบ ยิ่งเรียกเสียงหัวเราะจากผมได้เป็นอย่างดี
อาม่าชอบเอาเรื่องแปลกๆ มาเล่าให้ฟัง
'เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ กลิ้งไปกลิ้งมา กว่าจะหลับก็ตีสอง ตีสาม หลับๆ อยู่ได้ไม่เท่าไหร่ ก็หกโมงเช้า ต้องตื่นมาปิดไฟ เปิดประตูหน้าบ้าน (ถามว่าทำไม) อาม่าบอกว่าเดี๋ยวคนอื่นมาว่าว่าบ้านนี้นอนกินบ้านกินเมือง เลยต้องทำหน้าที่ (อาม่า) ที่ดี ขณะเดินมาจะไปเปิดไฟกับประตู ลืมไปว่ามีประตูเลื่อนกระจกใสปิดไว้อยู่ ด้วยความที่มองไม่เห็นกับง่วง อาม่าเลยชนเข้าไปอย่างจังกับกระจกหนาหนึ่งเซน. อาม่าบอกถึงกับหน้าสั่น ไฟเฟยไม่ปงไม่ปิดมันแล้ว ปล่อยมันไว้อย่างงั้นแหละ' (ฮา)

แถวบ้านมีแมวอยู่ตัวหนึ่ง มันชอบถือวิสาสะเดินเข้า-ออกตามใจปรารถนา อยากเข้าก็เข้า อยากออกก็ออก แต่ปัญหาคือมันชอบเข้าไปนอนในห้องนอนของอาม่า จนอาม่าเอ่ยปากยกให้เป็นบ้านพักตากอากาศให้มัน

แต่ถึงอาม่าจะไม่เล่าอะไร แต่ผมก็มีความสุขเสมอ
เพราะอาม่าคือความสุขของผม